De “Aporieën” van Nederlandse politieke denken.
“Het zal wel een tijdsverschijnsel zijn, dat ik mij begin te ergeren aan de “softe”houding van zowel de “babyboomers”als wel de nieuwe generaties”, zegt de oude baas tegen zijn vrouw, zonder te beseffen dat jongelui, die naast hem op het terras zitten, in Argelés sur Mer, aan de Franse zuidoostkust, uit Nederland komen en hebben kunnen horen wat hij tegen zijn vrouw gezegd heeft. De jongeren zijn een beetje luidruchtig en drinken een biertje.
De jongens zijn ineens stil en draaien zich om in de richting van de oude baas en echtgenote. Ze kijken de oude baas aan en één van hen zegt:” Wat wilt U meneer. U bent zeker van vóór 1940. De tijden veranderen en alles is niet meer zoals vroeger. Als Uw generatie naar het buitenland wilde gaan dan was dat alleen mogelijk als je tot de elite behoorde en genoeg verdiende om zo’n lange reis te kunnen betalen. Met de auto naar het buitenland reizen, was in de jaren 1930 tot 1955 al helemaal uitzonderlijk. Ik vraag me dan ook af waarom U zich ergert aan de jonge generatie.”
De oude baas keek de jongen eens rustig aan en hij zag dat de andere jongelui begonnen te glimlachen. Ze dachten zeker dat de oude baas door dat verbaal geweld geheel uit het veld was geslagen.
“Hoe zijn jullie hier gekomen, vraagt hij rustig, en hij vervolgt: ik denk dat jullie een goede opleiding hebben genoten en nu genieten van de privileges”.
“Nou en of, wij hebben zeker privileges. Wij hebben een Saab 95 en een Mercedes 525, diesel. Dat hebben we dan ook wel verdiend. Ik heb niet voor niets een post doctorale studie “management consultancy” afgemaakt, na eerst bedrijfskunde te hebben gestudeerd”, zegt een van de jongens, met een grote bril op zijn slanke neus.
De wat tengere jongeman begint de oude baas aan te spreken. “U bent zeker leraar en U wilt heel didactisch en dociel een gesprek met jonge mensen omdat U kennelijk een beetje moeite heeft met de moderne jeugd. U doet me denken aan mijn nu oude hoogleraar. Hij had ook zijn generatieproblemen.” “Tja, dat het zal wel zijn, een generatiekloof”, antwoord de oude baas. “Overigens, hoe heb je het geraden dat ik leraar ben?”
U bent nog echt van de oude stempel, en dat bevalt mij wel. U bent nog beheerst en U neemt het leven nog ernstig. Dat kan ik van de tegenwoordige jeugd niet zeggen”: glimlacht de jongen.
“Ei, oei, Jan, je eigen generatie niet verloochenen,”schreeuwt de jongeman met de scheve pet. “He, jongetje, niet zo slijmen met ouderen,”en hij neemt daarmee ook het gesprek over. De ouderen, de 80-ers, hebben nog een beetje de gewoonten vanuit de middeleeuwen meegekregen. Dat heet nu orthodoxe gewoonten. Ze hebben er in het verleden ook maar een zootje van gemaakt De tweede wereldoorlog is niet zo maar uit de lucht komen vallen. De elite was goed opgeleid, maar ze hadden geen benul van een toen zeer hoog aantal analfabeten. “ Den beschaafden stand”, zoals dat toen nog werd genoemd, was een klasse apart die zich vér boven de arbeidende stand verheven voelde. De vroegere elite heeft rijkelijk geprofiteerd van goedkope arbeidskrachten.
De arbeidersstand was tot armoede voorbestemd en had dan ook echt armoede.” Hij nam een slokje van het bier en vervolgde: “ Belangrijke sociale wetten kwamen pas ná de tweede wereldoorlog tot stand en een sociaal vangnet ontstond voor de minder bedeelden en mensen die buiten hun schuld werkloos werden. In ieder geval vielen ze niet direct terug tot de bedelstaf. In 1957 was er “de noodwet Drees”, nu de AOW, in 1967 kwam de WAO ( nu de WIA) en in 1976 kwam de AAW”.
De oude baas luisterde met ingehouden adem. Hij keek eens om zich heen en zag dat de jongelui nu weer ontspannen op hun stoel zaten. Op het bier lag nog slechts een dunne laag schuim. Als de jongens het bier dronken keken ze daarna met een hernieuwde glimlacht naar de oude man. Deze knikte en grinnikte met een grijns.
Kennelijk hebben ze nog respect voor de ouderen, die ook in vroegere jaren generaliserende moeilijkheden kende. Veel uitvindingen zijn tussen de beide wereldoorlogen in productie gekomen en de verbeteringen in technieken volgden elkaar snel op.
De leraar keek de jongens aan, glimlachte weer en vroeg:”Mag ik jullie iets vertellen? Het is zeker interessant, en aan het einde van mijn verhaal zal je merken dat onze mening, qua inhoud, niet zo ver van elkaar staan. Immers, de mens verandert niet. De moderne jeugd met een goede opleiding is zeker vatbaar voor wat meer conservatieve standpunten waar het behoudende karakter nog impliciet is”.
De gezichten van de jongens klaarden helemaal op en de tengere jongeman nam het woord en zei dat hij het zeer op prijs zou stellen. “Doet U maar alsof U Uw studenten college geeft, “professor”.
De leraar gaf een diepe grijns. Hij voelde zich weer de leraar voor de klas, ook al noemden ze hem nu “professor” “Wat mij opvalt, zo begint hij, is dat de menselijke verhoudingen nu anders zijn dan, laten we zeggen, zo’n zestig of zeventig jaar geleden. De mensen stonden dichter bij de ons omgeven flora en fauna.. Nu is alles in een dwangbuis van de efficiëntie gestopt. Bemoeizucht van de overheid in alle segmenten van de samenleving benoem ik als uiterst irritant. Individuele zelfstandigheid wordt kennelijk niet op prijs gesteld. De regelneven hebben voor alles én voor iedereen regels gemaakt omdat ze denken dat de wereld maakbaar is. Mijn zelfstandigheid wordt daarmee geweld aangedaan. Ik heb hun regels niet nodig. Vroeger werd de jonge medicus nog huisarts uit roeping en was de dominee en de pater bijna een huisgenoot die met raad en daad de mensen bijstond. Het belang van de kerk werd benadrukt, ook uit eigen belang, maar daarnaast had de kerk een caritatief en sociaal karakter en de kerk voelde zich vaak verantwoordelijk voor arme gezinnen. De rooms-katholieken hadden een hechte band ook al was er een rijke klasse. Er is een duidelijk onderling verschil in intelligentie dat als een gegeven moet worden aangenomen. De minder getalenteerde, zoals Anton Geesink dat noemde, komen vaak, buiten hun schuld, in een achterstandspositie en dat is uitermate frustrerend. Deze mensen zijn vaak, en soms langdurig, afhankelijk van de meer getalenteerde, en dat feit wordt niet ernstig genoeg begrepen. Een goede leiding geven en de “minder getalenteerde” kan werkelijk wonderen verrichten en die mensen zijn vaak zeer handig, waarmede ze een goed menselijk gestaan kunnen opbouwen.”
Het is even stil en de “oude baas” begint zijn relaas verder uit te bouwen.
“De huidige bewoners in de grote steden zijn, door de maatschappelijke systemen, volkomen vervreemd van de natuur. Zij zijn volledig stedelijk geïntegreerd, en zich volkomen ongemakkelijk voelen in de natuur en zelfs geheel onaangepast. Ik kon vroeger, met een lange spijker aan een stokje gebonden bij het afgaande tij aan het strand, nog snel een paar grote schollen prikken of een netje vol garnalen scheppen en het gehele weekeinde was er dus zeer voedzaam eten op tafel. Dat is nu niet meer mogelijk, Door vervuiling en overbevissing, het gevolg van een reële overbevolking en het te hoge welvaartsniveau, is voor een aanzienlijk deel verantwoordelijk voor de achteruitgang in leefbaarheid, voor zowel dieren en mensen. Ik had vroeger nog “contact” met moedertje natuur. De jeugd mist dat fenomeen. Dat gemis MOET worden herstelt.” De Professor neemt een slokje van zijn biertje, kijkt eens even rond en vervolgd zijn “college”:
“De druk op “de natuur” neemt onrustbarende vormen aan en klaarblijkelijk is de massa voor meer materiële welvaart dan voor het behoud van de natuur. Eigen verantwoordelijk geeft ook vrijheid Dat is mijn “statement”. De onderklasse zal straks als Eerste de beperkingen in mobiliteit aan de lijve ondervinden omdat het onbetaalbaar zal worden. Bij schaarste, zullen de prijzen stijgen. “Men” zal moeten begrijpen dat “de melk” van “de koe” komt en niet uit de supermarkt. Een koe moet in vrijheid in een weiland kunnen grazen. Dat vind ik een natuurlijke noodzaak en ik wens op dat punt geen compromissen te sluiten. De jeugd mist het natuurlijke element van het avontuur en wordt nu bedolven onder de cadeautjes van welvaart en overconsumptie. Opvoedkundige elementen zoals het touwtjespringen, hoepelen, het put- voetbal, en eieren rapen in het voorjaar is inmiddels verboden, zijn er niet meer.
Het kamperen bij de boer of overnachten in de stal was een feest in beleving van vrijheid en zonder discipline kwam je vanzelf in moeilijkheden terecht. Dat werkte corrigerend op je gedrag. Dom en roekeloos gedrag in de natuur straft zichzelf.
Je kon vroeger zonder angst in het bos wandelen waar de vogels nog in overvloed aanwezig waren. Het konijn en de haas, toen nog groot in aantal, dreigt nu in Nederland uit te sterven. Als een jager vroeger tien konijnen doodde, en deze verkocht, had dat geen enkele invloed op het konijnenbestand.
Vervuiling neemt megavormen aan en de crisis van het fosfaat in de zestiger jaren van de vorige eeuw, was een verhaal apart.”
Een van de jongens, met op zijn hoofd een scheef zittende pet, interrumpeert.
“Uw generatie heeft voor een groot deel voor materiële welvaart gezorgd en dat had ook een negatieve zijde, namelijk “de vervuiling”. Het is natuurlijk niet eerlijk om “dé vervuiling”, op de jeugd af te schuiven. De welvaart willen we allemaal toch graag en daarbij maakt niemand zich zorgen over onze “habitat”. Iedereen denkt van, na mij de zondvloed. Zei Lodewijk de XIV, de Franse Zonnekoning, niet eens, “aprés nous la déluge”, toen hij een opmerking kreeg dat hij een verkwistend hofleven had? De consequenties van ons gedrag heden, nopen ons dat we dát niet meer kunnen zeggen omdat er nu pesticiden en vele andere chemische stoffen gebruikt worden die het milieu ernstig aantasten en onherstelbaar van aard is. Toen, in de tijd van de Zonnekoning, moest de “industriële revolutie” nog beginnen. We moeten nu denken dat door ons gedrag dieren uitsterven en plantensoorten verdwijnen. Dat is onaanvaardbaar. Uw generatie is daarvoor een groot deel verantwoordelijk.
“Professor”, geschiedenis is filosofie en lerend van voorbeelden. U heeft enkele maten gezongen uit een klaaglied waarin het “lacrimoso” te cerebraal is.
Economisch, juridisch en politieke integratieprocessen zijn soms zo ingewikkeld dat leiders van politieke partijen gespeend zijn van elk gezond inzicht om die processen te doorgronden. Bij de op dat tijdstip aan de macht zijnde politieke partijen is een partijdogma tot een programma verworden en zij beseffen niet wat ze aan het doen zijn. Voor iedere verkiezing worden er beloften gedaan die niet worden waargemaakt. Huidige politici kunnen liegen en bedriegen wal ze willen.
Dat is ook met de invoering van de Euro gedaan. De mensen werden voor een “fait accompli” geplaatst. Griekenland heeft onjuiste informatie gegeven omdat het land, gierend van corruptie, een groot tekort op de betalingsbalans had. Het stabiliteitspact staat nu op springen. De mediterrane landen zijn probleemlanden geworden, zoals Italië, Spanje en Portugal.
In Spanje is de werkloosheid al gestegen naar 29% van de werkende bevolking en van de jeugd is 50% werkloos. Dat is een drama en voorlopig zal daarin geen verbetering komen omdat economische groei uitblijft en waarschijnlijk ook niet meer wenselijk is omdat eerst de overbevolking- problematiek moet worden aangepakt.
Daar hebben de sociaal democraten en de liberale tegenhanger schuld aan De theoretische conceptie van de verzorgingsstaat, dat na de tweede oorlog van de tekentafel kwam, is ontstaan uit kennis van geschiedenis en is nu te ver doorgeschoten in zijn praktische uitvoering: en dat is ook een ernstige vervuiling van ons geestelijk milieu. We zullen een pas op de plaats moeten maken, daarvan is iedereen wel in noodzaak overtuigd. Maar, hoe en wanneer maken we die “pas op de plaats?” De verkiezingen van 12 september 2012 zal de waarheid boven tafel halen. De kredietcrisis gevolgd door een economische recessie is nog heel lang voelbaar voor grote bevolkingsgroepen en het bedrijfsleven in het bijzonder. “
De oude baas smulde van de hem geboden tegenstand en hij antwoordde:
“Ik ben blij iets te horen van de jeugd om de oudere generatie er “van langs” geeft. En terecht. Vooruitgang was vroeger ons motto en daarbij werd niet gedacht aan de consequenties, de negatieve gevolgen, waaronder de ernstige vervuiling van het oppervlaktewater, en dat er enkele diersoorten door ons toedoen zijn uitgestorven. Hebzucht werd een ziekte.
Uiteraard profiteert de jeugd van de aangeboden welvaart, maar ze zullen zich moeten afvragen of dat altijd zo kan doorgaan. Voor hen is continuïteit en welzijn in een gezonde wereld, belangrijker dan meer materiële welvaart. De “spes patriae” zal het nu moeten doen en ze zullen moeten beseffen dat de welvaart niet meer vanzelfsprekend is.
De schaduwzijden van ons hoog “levensniveau” beginnen zich af te tekenen en dat zal zeker op korte termijn een paar zeer frustrerende dilemma’s opleveren waarop politici nu geen antwoord kunnen formuleren. De kredietcrisis zal nog lang nawerken in ons dagelijkse leven.
Ik zal enkele onderwerpen noemen die zeer ingrijpende gevolgen kunnen hebben op de maatschappelijke processen en het levensniveau van ons allen. Ik kan mij nog enkele onderwerpen herinneren, die ik als een notitie opgaf, voor uitwerking ná de les, De juiste volgorde weet ik niet meer, maar enkele leerlingen vonden mijn onderwerpen schokkend, omdat hun toekomstperspectief wordt aangetast.
1e Het inleveren van welvaart, in de vorm van minder inkomen, bij de hoogste sociale klasse, is onvermijdelijk. Het moet als voorbeeld dienen voor anderen. Dit is een eerste en noodzakelijke psychologische stap om ook de “gewone” werknemer is dat proces te betrekken.
2e In een consensus van maatregelen, die nodig zijn ter zake bevolkingsaanwas, respectievelijk teruggang in getal.( Bijv. afschaffing van de Kinderbijslag.) Een pikante kanttekening is dat er op 1 april 2004, 16 270 742 geregistreerde Nederlanders waren, op exact 10.20 uur en 2 seconde. De Nederlandse bevolking groeit met gemiddeld 240 personen per dag.
3e Ieder individu moet verantwoordelijkheid zijn voor gezin, werkzaamheden, milieu, mobiliteit én consumptie dat in overeenstemming is met milieucapaciteiten om duurzaamheid te garanderen. (een eigen tuin om groente te kweken enz. Moet gestimuleerd worden en oude kweekmethoden [1930 of eerder] in ere herstellen.
4e Milieu belastende producten, zoals pesticiden, moet worden verboden.
5e Verbod bio-industrie op grote schaal. Geen legbatterijen en geen kalverenmesterij of varkensmesterij en zeker geen “megastallen”. Geen import van genetisch gemanipuleerd voedsel. Landbouwproducten zoveel mogelijk in de regio produceren op “oude wijze”.
6e Investeringsmaatschappijen moeten aan banden worden gelegd en de invloed van het IMF, banken en verzekeringsmaatschappijen moet drastisch verminderen zonder annexionisme. Het kapitalisme zal nog slechts een gematigde invloed mogen hebben zonder dat we vervallen in een socialistische staat en dat wil ik zéker niet. Een gestuurde economie zolang er schaarste is in ongeacht welke basisvoorziening. Hebzucht moet aan banden. Marktwerking zal afgeremd moeten worden, waardoor ook de verspilling zal afnemen. Enige vorm van concurrentie is noodzakelijk. Het ideaal om echt rijk te willen worden zal minder mogelijk zijn. Illusies moeten plaats maken voor realiteitszin. De aanslag op de natuur moet onmogelijk worden gemaakt. De Aarde is ons huis en daarop is alleen leven mogelijk bij optimale conditie.
7e Anticonceptiva gratis beschikbaar stellen. Bij ongewilde zwangerschap is abortus, in overleg met de arts, toegestaan. Bij een tweede ongewilde zwangerschap moet het meisje alle kosten zelf betalen. Ze heeft dan volledig verhaalrecht op de verwekker.
8e Zéér uitgebreide seksuele voorlichting op jonge leeftijd. Bijv. vanaf 10 jaar. Tienerzwangerschappen moeten kunnen worden voorkomen.
De medische wetenschap moet zich meer richten op het gezond houden van mensen en niet ieder individu, met ernstige afwijkingen, dat bij geboorte aanwezig is, of wel op zeer oudere leeftijd ontstaat en de kwaliteit van leven dan nihil is, in leven laten of dat leven dan zo nodig nodeloos verlengen. De natuurlijke selectie moet weer toepasbaar zijn om een instandhouding van sterke mensen te realiseren. (Het is uitermate kwetsend voor de zwakkeren, maar wel de waarheid. Eventuele associaties met de jaren 1940-1945, onder Hitler, in Duitsland is onzin. Criteria waaraan het zelfstandige leven ten minste moet voldoen moet door niet minder dan10 artsen, uit binnen en buitenland worden opgesteld. De criteria zullen dan algemeen zijn.
9e De ambachtsscholen opnieuw invoeren. Eenvoudige ambachten noden herintroductie. Stageplaatsen uitbreiden en langduriger maken.
10e De woningmarkt moet zo snel mogelijk de schaarste opheffen door veel woningen te bouwen in het bovenste segment van duurzame kwaliteit. De regelgeving is evenwel zo complex dat de bouwsector het overzicht kwijt is want de bureaucratie en de grondprijzen werken verlammend. Daar zijn de Gemeenten debet aan. Doorstroming is nodig, zodat ook de man met de kleine beurs een woning kan kopen, die zoveel mogelijk zelfstandig, zonder afhankelijkheid van de overheid, moet leven. De schaarste aan goedkopere woningen zal dan afnemen.
11e Lasten op woningen, bijvoorbeeld, de onroerend goed zakenbelasting moet men onmiddellijk afschaffen. Woonlasten moeten beperkt worden en subsidies uitsluitend gebruiken in noodgevallen.
12e Inkrimping van het ambtelijke apparaat moet onverbiddelijk en onmiddellijk in gang worden gezet, omdat “de bureaucratie” een onevenredig groot deel van het Bruto Nationale Inkomen opslorpt. 950.000 ambtenaren op een bevolking van 17 miljoen is absurd.
13e De nog te bouwen huizen zullen groter moeten worden zodat kinderen langer thuis kunnen blijven wonen en, als mogelijk, hun ouders tijdelijk kunnen verzorgen.
14e Ik ben voorstander van een basisloon voor iedereen en de onderste belasting schijf zal gehalveerd moeten worden, waardoor subsidies kunnen verdwijnen en dus ook een gedeelte van de bureaucratie. Topsalarissen bij ministeries verbieden.
Dit zijn mijn belangrijkste punten maar het is zeker niet volledig. Overigens, geen enkele revolutie slaagt er ooit in, het oude geheel af te schaffen: maar geen enkele revolutie kan ooit geheel ongedaan worden gemaakt. Ik vind de opsomming zeker “revolutionair”.
Ik bedoel, uiteraard, dat er een herstellend beleid moet worden ingevoerd om duurzaamheid te bewerkstelligen zonder dogma’s en socialistische stokpaardjes, en daarnaast is een bevolkingspolitiek een harde noodzaak. De aarde wordt letterlijk “kaalgevreten”. Immigratiestop.
Het zal voor de werkgelegenheid vooralsnog eerst grote consequenties hebben. De werkloosheid zal gigantisch worden. Natuurlijke factoren zullen alle spanningen langzaam elimineren naar een lager niveau in het maatschappelijke leven. Als liberaal erken ik dat we het liberalisme even op een kapstok zullen moeten hangen of een zéér gematigde koers introduceren. Overvloedigheid is dan historie.
De leefbaarheid staat nu op het spel, onderschat dat niet. Een leefbare samenleving geeft ook vrijheid.
Redelijkheid en discipline zijn absoluut noodzakelijk. Er is geen tijd voor taboeïsering van problemen die nu op ons afkomen.
Als duurzaamheid ook langs andere wegen kan worden verwezenlijkt, is uitwerking van die plannen zeker de moeite waard en alsdan zal het karakter algemeen kunnen zijn. Maar, vermindering van het inwonersgetal is een harde voorwaarde en “zonder compromissen”.
Mijn huisarts vertelde mij, zeker vijfenvijftig jaar geleden dat niet alle individuen, met een ernstige aangeboren beschadiging, zoals “spina bifida” of ernstige spasmen, in leven moeten blijven. Natuurlijke waarheden zijn weerbarstiger dan men denkt en de prijs zal zeer hoog worden als humaniteit en geloofsprincipes voorop staat. Nu, in 2012 zijn de kosten voor de gezondheidszorg zo hoog dat deze zorg onbetaalbaar dreigt te worden. Het roer moet om. Of we blijven het leven heilig vinden ( het leven is heilig als we de natuurlijke selectie accepteren) – of de prijs zal zo hoog worden, dat niet alleen de leefbaarheid op het spel komt te staan, maar de gezonde mens wil die hoge prijs niet meer betalen. De sociale cohesie blijft alleen in stand als de redelijkheid van bepaalde maatregelen goed worden uitgelegd.
Het leven moet in alle rechtvaardigheid, beschermt worden, maar, niet ten koste van alles. Bijv. mensen met een ernstige neurologische afwijking en comapatiënten zullen ongelooflijk veel geld en moeite opeisen terwijl de prognoses in feite ook op korte termijn in de meeste gevallen, ongunstig is. De politiek zal een antwoord moeten vinden en een overlevingsstrategie ontwikkelen, want… dilemma’s kunnen als een SPLIJTZWAM werken tussen verschillende maatschappelijke stromingen en organisaties.
Er zal nu en dan een soort ”compliant force” moeten worden aangewend om de noodzaak van realiteitszin te laten inzien. De “zachte, maar dwingende” hand, werkt soms verbluffend. De uitwerking en de taak is een opdracht aan “de politiek”. Een politieke consensus is te verkiezen boven een eenzijdig opgelegde zachte meerderheid van 50% pus 1. Het unanimiteitsbeginsel is juist democratisch.
Overigens, ik ben voorstander van een gezondheidszorgsysteem dat voor iedereen toegankelijk moet zijn als men ernstig ziek wordt. De gezondheidszorg, zoals dat door minister Hoogervorst is ontwikkeld, zal de concurrentie in de medische sector, dat ook al te maken heeft met het “Diagnose Behandeling Combinatie”, blijkt een zeer bureaucratisch systeem te zijn: de negatieve zijden zijn duidelijk zichtbaar.
Bureaucratie ( bureaucratisme) werkt verlammend op economische en persoonlijke verhoudingen. Hoge salarissen en het bonus- systeem uitbannen. De zorgsector moet geen aandeelhouders hebben. Het is, naar mijn mening, een taboe omdat winstdeling alleen maar tot premieverhoging zal leiden. De zorgsector is beslist geen “marktpartij”.
De jongens keken “met grote ogen” naar de oude baas. Ze waren zeer onder de indruk van het feit dat hij bij de rationele gedachten het subjectieve niet afwijst.
“Subjectiviteit is in mijn ogen onlosmakelijk verbonden met rationaliteit, anders vervallen we in situatie zoals dat in Duitsland, bij de nationaal socialistische bewegingen het geval was. Dat wens ik onder geen enkel beding,” zei hij, alsof hij de gedachten van de jongens kon lezen. Natuurwetten moeten worden gerespecteerd en bewondering hebben voor alles wat leeft is een “must”.
“U heeft zeker sociologie gestudeerd”, vraagt de jongeman met de scheve pet. Als ik U zo hoor dan bent U wel erg drastisch en kwetsend voor veel mensen. U wil een natuurlijke selectie. Waren de nazi’s ook niet behept met rassenwaan en moest er een ras “Ariër” worden voortgebracht. U bent zeer onfatsoenlijk”.
“Nee, nee, ik was leraar biologie, met sociologische interesses, en ik heb vakmatige belangstelling voor de volksgezondheid, zowel de moraalfilosofie als wel biologisch/ fysiologisch, en ik ben me, na mijn pensioennering, gaan verdiepen in de politieke aspecten van processen die naar duurzaamheid leiden. Door onze welvaart zijn we de duurzaamheid vergeten.
Harde realiteit maar ook de redelijkheid staat bij mij voorop. . Dat ik aan rassenwaan lijd is natuurlijk absolute onzin. Rassenwaan is en hersenspinsel van gestoorde mensen en wat ik bedoel is dat de natuur selecteert en dat moeten we niet verstoren, ook al zijn sommige wetten der natuur tegen onze zin en het medelijden hebbende fenomeen dat soms barmhartigheid wordt genoemd.
.”Moedertje natuur kent geen gevoelens van humaniteit”.. De sterkste mag en moet overleven. Een voorbeeld illustreert de hardheid van de overleving. Bij een scheepsramp zal de sterkste het langer volhouden bij het te water geraken dan een zwakkere. Hoe je dat ook went of keert, de sterkere wint. Als wij de humanitaire principes strikt toepassen zullen er alleen maar verliezers zijn. In het dagelijkse leven zijn de medische en farmaceutische mogelijkheden zo overweldigend dat niemand nog nadenkt wat de consequenties zijn als een resistente bacterie, of een gemuteerde virus, de overhand krijgt. Bij een ernstige infectie ontsnapt dan niemand meer aan de man met de zeis. Het is hard maar wel de waarheid. Doodgaan is een zeer onaangenaam feit, dat ons allen zal treffen.
“ Je zou kunnen zeggen dat we de waarheid niet meer kunnen verdragen”. De welvaart heeft ons zwak gemaakt en vooral onrealistisch bij standpunten die indruisen tegen de realiteit. Fantasie en “wishful thinking” is het gevolg.
Een enkele maal heb ik ervaren dat mensen zelfs de dood niet erkennen of er niet over willen praten omdat hun “pretgevoelens” verdwijnen. Uiteraard is dat ziekelijk en die gedachte valt buiten ieder gevoel van realiteit.
“U pleegt zo politieke zelfmoord, zegt de sportief uitziende jongeman. Ik ben bang dat Uw standpunten als morbide of als idioot worden bestempeld. Uw initiatieven lijken mij politiek onhaalbaar, afgezien van de noodzaak tot ommekeer in consumptief gedrag. Wat mij overigens opvalt, is het feit dat U eigenlijk geen onderscheid maakt in politieke gezindheid. De liberalen zullen één en ander ondeugdelijk en als onhaalbaar kwalificeren. De sociaal democraten vinden er een vorm van collectivisme in terug en de meer confessionele partijen kunnen zich mogelijk in hun principiële standpunten aangetast voelen, zoals bij abortus, euthanasie en de wil van God ontbreekt in dezer gedachten sprong. De jongen gaat er zelfs bij staan en zegt:
Maar……., het wordt wel een ramp als de “aanspreekbaarheid” in taboesfeer de realiteitszin zal verdringen en “men”rustig verder hobbelt naar de ondergang. Maar als realiteitszin bij “de jongeren” wordt begrepen is er hoop voor de toekomst, want de harde realiteit kan ons redden.
Hij wrijft eens door zijn haar, kijkt een beetje omhoog en zegt:
“In Uw visie, professor, krijgen de extreem rechtse partijen geen “goodwill” van U en extreem links zal zich misschien aansluiten bij de sociaal democraten. Het conservatief deel van Nederland noodzaakt zich aan te passen. De duurzaamheid wordt omarmd. Terugkeer naar de middeleeuwen is uiteraard een utopie, maar de kreet “terug naar de toekomst”, zal in het veld misschien weerklank vinden. De jongen gaat zitten en kijkt eens rond en merkt dat allen helemaal stil zijn van zijn bijzonder intelligente uiteenzetting.
“Je bent zeker politicoloog, concludeert de oude baas. Je exposé, begrip en de gevolgen van mijn initiatieven heb je goed begrepen. Je betoog is volwassen en het doet mij een genoegen dat ik in het gezelschap ben van een groep jongens, met een uitermate goede kijk op maatschappelijke problemen, en die begrijpen dat de “dilemma’s” zeer spoedig op ons af komen.
Als we willen overleven in redelijkheid, en vooral de natuurlijke factoren een rol laten spelen, zullen we onze attitude in het huidige economisch bestel snel moeten veranderen.
Moedertje natuur is de baas, en wat zij beveelt krijgt gelukkig niemand de schuld. Het probleem is om het grote publiek te betrekken bij de aanstormende dilemma’s, en deze te wijzen op de noodzaak van de, zo op het oog lijkende, inconsequente maatregelen.
De huidige bewoners van Nederland, – en zeker ook in andere Europese landen,- zijn verwend en gewend geraakt aan luxe. Het aanpassingsvermogen zal inherent moeten functioneren om onaangepast gedrag te voorkomen, en om de vrijheid beperkende maatregelen te kunnen accepteren. Dat je mijn opsomming van maatregelen “morbide” vindt begrijp ik volledig.
Het algemene besef ontbreekt dat het ter zake “de overleving” betreft. Het “pretparkgevoel”, dat versterkt wordt door de hoge welvaart en de medische verzorging, met daarbij de slogan, “cliënten hebben altijd gelijk”, het voor de politiek het bijna een onmogelijke opgave zal worden de massa tot een ander gedrag te bewegen. Ik denk overigens, dat ze geen keus meer hebben.
De politiek wacht een zware taak en de democratisch constitutionele processen zullen op de proef worden gesteld. Daaraan valt niet te ontkomen. De tijd van “pappen en nathouden” is voorbij. Mijn grote angst is evenwel, dat opkomende emoties niet in de hand te houden zijn omdat de rede volledig door die emoties zal worden overrompeld. Illusies zullen als een ballon uiteenspatten. Psychologen zullen handen vol werk krijgen”.
De oude baas is even stil en zegt: “Ik stel voor dat ik de heren nog op een biertje trakteer. En, als jullie nog even tijd hebben zou ik mijn gedachte nog willen ventileren omtrent mijn kijk op het huidige politieke klimaat in Nederland. De bemoeizucht van “de Overheid” is mijns inziens pathologisch, en vooral de afnemende mentale weerstand van de bevolking baart mij ernstige zorgen.”
Bij een ongeluk worden om de plaatst des onheil onmiddellijk afzettingen gezet opdat de burger geen inkijk kan hebben. Bij een moord of overval worden er direct grote schermen geplaatst zodat de burger geen enkel zicht meer heeft op de plaats delict. Het is kennelijk een bewuste keus van justitie en politie de macht geheel in eigen hand te houden terwijl het een publiekelijke aangelegenheid is. Dat de politie sporen moet veilig stellen en/of objecten niet aan het publiek te tonen is een minachting. Het publiek zoveel mogelijk kennis laten nemen van de uitwassen der psychopathologie is een noodzakelijkheid. Een oorlog is ook waanzin en daartussen zit het publiek ongevraagd. Iedere kritiek van het Openbaar Ministerie wijs ik van de hand omdat deze organisatie niet begrijpt dat mentale weerstand een keiharde noodzaak is. Nu, dit even ter zijde.
Er wordt ineens luid gelachen en af en toe kijkt en luistert iedereen met belangstelling naar de “professor” die zich het bier goed laat smaken.
Het is een warme dag en dan wordt er in de vakantiecentra het bier rijkelijk geschonken. De vrouw van de leraar is in gesprek geraakt met een jonge vrouw aan de andere tafel, en het kind, dat op haar schoot zit, begint zich te vervelen. Het slaat met de handjes pardoes een glas van de tafel. De ober komt aansnellen en maakt de tafel weer schoon.
Er is een algehele hilariteit. Het kind wil van schoot af en schopt tegen de rand van de tafel waardoor wederom enkele glazen omvallen. De moeder van het kind staat op en groet de anderen, ze zet het kind op de grond en langzaam lopen ze in de richting van het strand.
Alle jongelui zijn om de grote ronde tafel komen zitten waar ook de leraar en zijn vrouw plaats hebben genomen. De ober geeft iedereen nog een biertje en er wordt een ruime hoeveelheid pinda’s en andere noten op de tafel gezet. De oude leraar wenkt de ober en zegt dat hij de rekening zal betalen. De jongens zijn stil en ze verwachten kennelijk nog een paar interessante onderwerpen te mogen aanhoren en ondertussen van de pinda’s te kunnen genieten.
De oude baas legt zijn ellebogen op de tafel en de toppen van zijn vingers raken elkaar. Hij kijkt eens rustig om zich heen en merkt dat iedereen stil is, waarna hij begint.
Ik heb kennelijk nog wat ruimte om aandacht te krijgen en ik zal nog een beetje filosofisch de onderwerpen benaderen.
“Dat mensen mentaal ziek kunnen worden in een komt door situatie van onleefbaarheid, zoals dat in grote steden het geval is, waar mensen van verschillende etnische afkomst, gedwongen worden samen te leven, is alom bekend. Overbevolking is daar zeker debet aan en dat moeten we niet onderschatten.
Cultuurverschillen zijn soms zo groot, dat doordoor spanningen tussen etnische groeperingen een onvermijdelijk gevolg zijn. Politici onderschatten, mogelijk uit onmacht, dat het aanpassingsniveau van zeer veel mensen laag is dat tot uiting komt bij agressie en de sociaal- pathologie zal grimmig worden.
Als inwoners van een grote stad voor het “fait accompli” worden gezet, op ongeacht welke wijze, dan raken de mensen gefrustreerd. Het is een illusie te denken dat er op korte termijn een verbetering in verstandhoudingen komt en van “Chauvinisme” zullen we de immigrant zeker niet kunnen “betichten”.
De toekomst is zeker verontrustend. Mensen die een linkse politieke signatuur aanhangen, zijn er nog steeds van overtuigd dat meerdere culturen binnen een maatschappelijk systeem kunnen samenleven onder een puur laïcistisch concept in een democratische rechtstaat. Dat is namelijk onmogelijk.
Het multicultureel dogmatische is eigenlijk gebaseerd op denken in droombeelden.” Gelovigen geloven in wonderen, maar, wonderen bestaan niet. Het Duitse gezegde:” Das Wunder is des Glaubens liebstes Kind”, blijkt ook bij “multiculturalisme” te werken.
Het inburgeren, zoals velen dat voorstaan zijn slechts pleisters op een houten been. Onafhankelijke politieke invloeden welke de problemen, die op ons afkomen, moet beteugelen, is verwaarloosbaar omdat politici geen kennis én lef hebben om die problemen te elimineren of in goede banen te leiden. Machtsovername door, met name multinationals en het bedrijfsleven, is een nieuwe ontwikkeling waardoor de regelaar nu de slaaf is geworden van het “turbokapitalisme”.
De slaaf likt nu de hielen van “Mercurius”, de Romeinse God van handel en winst, ter overleving van de soort. Ambtelijke consolidatieprocessen is een onuitroeibaar fenomeen en daarnaast is In alle lagen van de samenleving is de “manager” een spil geworden en nu meer “een last dan dat het past.”
Op alle niveaus bedrijfsmatig handelen in de samenleving, is zeer onwenselijk, omdat de onderlinge menselijke verhoudingen worden aangetast waardoor de leefbaarheid afneemt.
Mensen willen gewoon zichzelf zijn en niet op zakelijke basis de maatschappelijke en culturele evenementen beleven. Zakelijkheid is voor een overgroot deel van de bevolking niet weggelegd. Men kan het eenvoudig niet.
Ik kom tot de conclusie, na een analyse van verschillende maatschappelijke en bedrijfsprocessen, dat er een mentale degeneratie optreedt en de nog aanwezige mentale krachten verzanden in een “softe”beleving van natuurlijke en maatschappelijke gebeurtenissen. De kenmerkende symptomen zijn een algehele gevoelsvervlakking, dat zich uit in onverschilligheid en gevoelsverarming en zich verraad bij een eventualiteit, bijv. een ramp of een moord. Mentale mobiliteit beperkt zich bij de specifieke hulpverlening en de afbakening van de “Tatort”. Mensen worden niet meer betrokken bij bijzondere gebeurtenissen waardoor inzicht, initiatief en mentale flexibiliteit tot het verleden behoord. Dat is onacceptabel. We zien het om ons heen dat mensen een monument willen voor een verkeersslachtoffer omdat men mentaal niet gehard is en de gevoelens van een verlies niet meer kan verwerken. Dus, rationaliteit en efficiëntie heeft een achterkant dat criminaliteit heet en kan dan worden ingedeeld onder de noemer “ sociaal Pathologie”. Ik denk dat ik nu even in herhaling verval maar dan is het dus twee keer gezegd.
De “professor” gaat verder met zijn betoog.
Verlies van een familielid of een vriend geeft verdriet en dat moet op een natuurlijke manier worden verwerkt. Vrienden en bekenden zijn daarbij uiterst belangrijk Gevoelsbeleving in en betrokkenheid bij rampen versterkt de mentale gezondheid en is derhalve onmisbaar. Een zeezeiler weet dat moedertje natuur uiterst mild is, edoch, bij het tarten van haar krachten “Zij” onmiddellijk terugslaat. Wie de krachten van moedertje natuur ontkent daagt de bliksem uit en is bij voorbaat de verliezer.
Het Openbaar Ministerie heeft een “sterk mentaal vormend deel” van de bevolking afgenomen voor eigen welzijn en aanzien, in een situatie, waarbij een noodzakelijke zelfverdediging gerechtvaardigd is, het slachtoffer wordt verplicht tot “proportionaliteit” en “subsidiariteit” tijdens zijn of haar fysieke verdediging bij een gewelddadige aanval op zijn of haar integriteit en/ of welzijn.
Hoe vreemd gedraagt het Openbaar ministerie zich: kennelijk is men onbekend met de natuurlijke factoren in het menselijk gedrag of deze zelfs volledig ontkennen
De eis van proportionaliteit ( Gepast geweld) en subsidiariteit ( een andere oplossingsmogelijkheid) is een oneigenlijke eis om een juridische interferentie (twee bewegingen die elkaar belemmeren) te overbruggen om juridisch tot een sluitend geheel te komen. De menselijke natuur wordt daarbij geheel buiten het spel gezet omdat de menselijke natuur niet past binnen de procesvoering.
Is het gewoel der geesten bij het O.M. om “zelfverdediging” te verwarren met het “eigen rechter spelen”? Het heeft niets met elkaar te maken. Het “eigen rechter spelen” speelt alleen bij vergelding, lang nadat gevaar is geweken, en pas dan kan men zeggen: ”Niemand kan rechter zijn in eigen zaak”:
Mijn conclusie is, dat het O.M. de crimineel beschermt. Het was immers een dogma uit de koker van het links intellectueel politieke denken?”
“Hoe wilt U het dan juridisch rond maken,”vraagt een andere jongeman, die tot op heden niets heeft gezegd maar kennelijk door de vraagstelling juridische interesse heeft en misschien wel jurist is.
“Ik denk dat het juridisch niet sluitend te maken is, gaat de “professor” verder. Menselijke factoren zijn juridisch niet te beredeneren. Ze zijn slechts in situaties in te passen om een stelling, of een veronderstelling, sluitend te maken of een causaal verband aan te tonen. De begrippen “daderschap en causaliteit” hangen nauw met elkaar samen, maar dienen toch scherp van elkaar te worden onderscheiden.
“Kunt U een voorbeeld noemen”, roept de jonge jurist. De oude man was even uit zijn evenwicht maar, hij herstelde zich snel.
”Nu, dat is niet zo eenvoudig. Ik ben geen jurist maar ik denk dat ik wel een voorbeeld heb. Bij rechtelijke aansprakelijkheid komen vaak de woorden “ontoerekeningsvatbaarheid” en “toerekeningsvatbaar” voor, dat duidt op een geestelijke en / of emotionele onvolwassenheid en op geestelijke en / of emotionele volwassenheid.
Dat zijn menselijke factoren die niet zijn te beredeneren. Dat moet worden aangetoond met een veronderstelde gesteldheid van een persoon om toerekening te laten volgen. Als iemand zijn emoties niet onder controle heeft bij een gewelddadig feit waarvan die persoon het slachtoffer is, dan mogen de betekenis van de woorden “proportionaliteit” en “subsidiariteit” nog zo duidelijk zijn, maar het slachtoffer is slechts bezig zijn leven en / of welzijn te verdedigen.
Die emotie als menselijke factor is ook niet te beredeneren, maar wel natuurlijk en gewenst. Emotie heeft wel een juridische plaats. Bijv. bij de “crime passionnelle”, een moord uit hartstocht,”
De jonge met de scheve pet interrumpeert. “Als U de juristen van het O.M. onrustige geesten noemt, wat is het dan voor een mentaliteit van de medische stand om medische fouten te miskennen of stomweg te ontkennen om de verantwoordelijkheid bij medische blunders te ontwijken?”
“Tja, medische blunders zijn onmiskenbaar aanwezig. Het is evenwel een andere grootheid omdat de medicus niet de fout vooraf maakt, maar tijdens de behandeling. Hij had niet de bedoeling een fout te maken.
Als de medicus een fout maakt en het ontkent, is dat natuurlijk niet goed te praten. Het zijn zeker geen onrustige geesten die alles bij voorbaat verzieken. Je hebt goede artsen en minder goede artsen. Dat is evenzo bij economen het geval; een programmatige prognose geven bij economische vraagstukken gaat het vaak mis door menselijke fenomenen die opgesloten zitten in het menselijke karakter. De econoom deed zijn best naar eer en geweten en de opgedane kennis tijdens zijn studie aan de Universiteit hem daarvoor mogelijkheden heeft gegeven. Maar:
Het O.M. maakt de maatschappij beleidsmatig onrustig. In hun beleid wordt er van uitgegaan dat “hun onderdanen”incompetent zijn zichzelf te verdedigen. Het is een ongehoorde vorm van arrogantie, maar, vooral de minachting van het publiek dat ze moeten dienen. Voor zover ik mij kan herinneren heeft een LPF Kamerlid, de heer mr. Eerdmans, de tweede kamer gewezen op het feit dat het OM zijn eigen regels heeft, en dat is ook naar mijn stellige overtuiging, zelfs abject te noemen.”
Er volgt een stilte:
“Professor”, roept de jongeman met de grote bril op zijn tengere neus, mag ik U, ook namens de jongens, nog en biertje aanbieden of heeft U liever wat anders. Mevrouw wenst natuurlijk ook een heerlijke verkoeling bij dit warme weer”.
“Geeft U mij maar een advocaatje met slagroom jongeman”. Er wordt luid gelachen om het stereotype antwoord van de oudere dame.
De consumpties worden besteld en, nadat de ober alles op de tafel heeft gezet, heft iedereen met veel kabaal het glas. Na het drinken wordt de “professor” gevraagd of hij nog iets wil zeggen over de bemoeizucht in Nederland en de “helpindustrie”, een element dat Nederland bijna failliet maakte.
De oude man glimlacht en zegt: “ik ben blij dat ik jullie kan boeien want het is een boeiende wereld. Hoewel het zeker ook negatief kan worden uitgelegd.
Bemoeizucht van de overheid op de levensinrichting van zijn burgers is vergelijkbaar met de gevolgen van een “paralyse”. Initiatieven en inventiviteit nam schrikbarend af en dat werkte maatschappelijk verlammend in plaats daarvan kwam er een “opleuk- mentaliteit” .
Veel oude beroepen kregen een ander naam: het woord manager werd overal voor gebruikt. ” Sales Manager, executive manager, chief executive, enzovoort.
Regelneven hebben alles al voor de burgers uitgedacht. In het onderwijs en bij de thuiszorg werd er door de vorige kabinetten ( Lubbers en Kok) gewoon een bestuurslaag tussen de bestaande organen geplaatst, dat een onvoorstelbare bureaucratie ten gevolge heeft had. Leraren en directies van schoolinstellingen draaiden volledig door. In ziekenhuizen werden managers de regelneven en slokten een groot deel van de budgetten op.
Gelukkig is “men” er nu achter gekomen, na heel veel geld van de belastingbetaler te hebben weggesmeten, dat bureaucratie en overdreven regelzucht zich negatief laat gelden. De kosten, voor het bedrijfsleven, zijn zo hoog geworden dat de concurrentiepositie in gevaar is gekomen.
Nu we het toch over geld- smijten hebben, herinner ik mij het rapport “Beter besteed”, dat kritiek heeft op het “milieuministerie” en jaarlijks miljarden over de balk gooit.
Een voorbeeld: boeren mogen, na hun bietenoogst de meegekomen grond niet terugstorten en de al reeds miljoenen jaren in de grond zittende arsenicum, dat zo her en der voorkomt, moest door het milieuministerie als “chemisch afval” worden behandeld en derhalve gesaneerd worden. 4000 hectare grond moest worden “geschoond”.
De geschatte kosten bedroegen 4 miljard euro.
Als belasting betalende burger maak ik mij woedend daarover. Het belastinggeld wordt op een gewelddadige manier van de burger afgenomen. Hoewel ik er vóór ben dat er voldoende belasting betaald moet worden, is het ergerlijk dat het geld niet op een effectieve manier wordt besteedt. Ik heb wel eens de nijging te zeggen dat de gelden te gemakkelijk bij de ministeries komt.
“Ik heb U nog niet horen klagen over “ontwikkelingshulp”. Ex minister J. Pronk heeft er maar met de pet naar gegooid:”. Interrumpeert de jonge met de scheve pet op zijn hoofd: hij gaat er zelfs bij staan.
Dat vind ik nu geld weggooien. Het was toen oncontroleerbaar en corrupte regeringsleiders in ontwikkelingslanden speelden er mooi weer mee. Daaraan ergerde ook ik mij mateloos. Ik vond dat ziekelijk van Pronk. Zijn socialistische stokpaardjes heeft hij daarmee goed bereden.” De jongen gaat weer zitten en drinkt wat van zijn bier.
“Nu, ik ben blij dat de jeugd daarover een gezonde mening heeft, zegt de “ professor”. Wat ik zeker zou bijstellen, als ik minister van financiën was, is dat achterlijke belastingplan van dr. Vermeent en drs. Zalm. De vaste belastingheffing op vermogens bedraagt 30 procent over een fictief, door de fiscus vastgesteld rendement van 4 procent. Effectief komt dit neer op 1.2 procent van het totale vermogen. De inflatie was in 2001 4½ procent terwijl de spaarrente ver onder het inflatiepercentage lag. Ik noem dit VERMOGENSROOF.”
De jongen met de scheve pet gaat alweer staan en hij vervolgt zijn “speech”.
“Ik meen dat Het Hof in Straatsburg dat niet tolereert gezien de uitspraak van Het Hof in een jaargang van ”Décisions et Rapports Commission Européenne des trois de l’homme.”
De “professor” was even stil en bijzonder onder de indruk van de kennis van de jongenman. Hij schudde een beetje met zijn hoofd. Het leek alsof hij zijn herinneringen even los wilde maken maar luisterde aandachtig.
Volgens uitspraken van Het Hof, < het niet toegestaan is, dat leidt tot reële confiscatie van een deel van het eigendom van de belastingbetaler en dat oplegging van een ondraaglijke last en / of de verstoring van de financiële positie ontoelaatbaar is >.
Ik vind het ziekelijk dat de fiscus de rendementsheffing niet bijstelt. Och, ja, het melkmannetje zit ook aan de spenen van het vermogen te trekken, en zolang de koe niet brult laten ze het zo. Maar, eigenlijk is het ontoelaatbaar Er zijn zoveel onderwerpen aan te snijden die, qua inhoud, ziekelijk te noemen zijn maar eigenlijk een uitbuitend karakter hebben.
In de tijd van de kabinetten Kok werkte de “uitkeringsfabriek” op volle toeren ter bevrediging van linkse dogma’s Lange juridische procedures, gaven advocaten van linkse huize veel werk in de “immigratiefabriek” om die arme vluchtelingen een vluchtelingenstatus te kunnen geven. Dat er ook veel criminelen bij waren is inmiddels bewezen en dat het beleid desastreus was weten we nu heel zeker. De sociale zekerheid staat op springen.
Ex minister, mevrouw Drs. Rita Verdonk wordt nog steeds verguisd en er werden “cursussen” georganiseerd om effectief te kunnen protesteren tegen het uitzettingsbeleid van weleer. Zieker kan je het niet maken en dit is domheid op zijn hoogtepunt. Haar herstellend beleid was harde noodzaak.”
De jongen gaat weer zitten en zijn vrienden kijken hem met veel bewondering aan. Je kon een speld horen vallen, zo stil was het aan de tafel. De jonge jurist stond even op en zei:, Professor, U heeft het gehoord. De jeugd heeft gelukkig nog kennis in overvloed” en is goed opgeleid.
De “professor” ging ook staan en wenkte de ober om een versnapering te noteren voor iedereen die aan de grote ronde tafel zit.
Even later vervolg de “Professor” zijn “college”.
Als leraar biologie weet ik dat mensen niet gelijk zijn en dat niet iedereen kan voldoen aan de hoge gestelde eisen. Het is, menselijk gezien, onjuist om van een zeer groot deel van de bevolking te eisen dat ze een universitaire graad moeten behalen. We moeten elkaar, intellectuelen, wetenschappers en het bedrijfsleven, nemen zoals we zijn. Het opleggen van eisen die uitgaan van “de maakbaarheid” is absurd en heeft slechts negatieve gevolgen voor de gehele maatschappij. Niemand is zijn eigen maker.
De maatschappij zal ook rekening moeten houden met de minder getalenteerde die eist ook een menswaardig bestaan te kunnen hebben, is zeker juist. Intellectuelen zullen zich er rekenschap van moeten geven dat moedertje natuur dat nu eenmaal zo gewild heeft. Daaraan is niets te doen. Het is cruciaal dat de politiek zich dat zeer eigen moet maken en de maatschappij zo moet inrichten dat iedereen zich zelfstandig, op eigen niveau, kan redden, uiteraard uitgezonderd de zieke en hulpbehoevenden, zonder afbreuk te doen aan de harde realiteit. Wat de sociaal democraten, met medewerking van de VVD, de afgelopen jaren hebben gedaan tart alle realiteit. Doorgeschoten maatschappelijke, eenzijdige en gedogmatiseerde programma’s, hebben ook de minder getalenteerde geen goed gedaan. Wijlen Prof. Dr. Pim Fortuyn bewees dat. Iedereen weet inmiddels hoe het hem is vergaan.
Naast de bemoeizucht is er een “afhankelijkheidsindustrie” ontstaan, in de vorm van subsidies en uitkeringen door nivelleringsprocessen, ontsproten aan de zieke breinen die het collectivisme aanbaden, en de grote massa een “afwentelinggedrag” hebben bijgebracht. Ik noemde dat methoden uit de voormalige DDR.
Ik ben bijzonder kwaad geweest toen ik merkte dat per 1 mei 1989 homeopathische middelen in het ziekenfondspakket werden opgenomen. Homeopathische middelen zijn geen geneesmiddelen. Ik heb nog een brief geschreven aan de “minister van volksgezondheid” om te vragen ook een “consult” aan “Jomanda” te willen vergoeden. Ik weet dan zeker dat de premies zullen stijgen en het faillissement van de ziekenfondsen en zorgverzekeraars spoedig een feit zal zijn. Er zijn nog steeds kwakzalvers in overvloed. Hoe ziek is Nederland om de “wijze” raad van Jomanda ernstig te nemen.
De jongeman met de scheve pet staat snel op en begint met zijn armen te zwaaien en roept: “ ik zal U instralen en kunt U het bier nuttigen en als U steeds meer drinkt zal de uitwerking “congruent” zijn aan de reactie van de instraling”. Ze hoeven geen “placebo” meer in te nemen.
De “professor” genoot zichtbaar en hij begon uitbundig te lachen.
Toen iedereen weer tot bedaren kwam zei hij; “Zo, mijne heren, en dame natuurlijk, de les is voorbij, want…… de tijd is om.
Maar voordat ik in zee duik, zeg ik U; ”laat U nimmer iets wijsmaken door wie dan ook en zeker niet door het ziekelijke management.
Hun advies, over premiedifferentiatie, acceptatieplicht, geldstromen, proportionaliteit, budgetdiscipline, strategische akkoorden, virtuele reality, en kerngroepen van het functioneel organisatorisch planningssysteem, en de top- referentie-functie waardoor binnen het kader van het zwaartepuntenbeleid van de Raad van Bestuur een breed draagvlak gecreëerd moet worden”, is even belachelijk als hun aanwezigheid, want. Managers hebben, wat hun taalgebruik betreft, kennelijk niet door dat ze aan taalarmoede lijden. Als ze een salarisverhoging willen zeggen ze:” Een opwaartse correctie van het beloningspakket is inherent aan de functie van beleid.
Allen konden hun lachspieren, na deze dwaasheid in taalkomedie, niet meer beheersen en het gelach werd bijna ongeremd, waardoor ook omstanders hun lachspieren niet meer konden bedwingen. Het bier deed zijn werk.
“Le langage d’manager c’est le langage d’un hypocrite”, zeggen ze in Frankrijk, zegt een van de omstanders, in perfect Frans.
Weer begint iedereen uitbundig te lachen.
De jongen die zijn pet scheef op zijn hoofd had, ging weer staan, deed zijn pet af, en boog zijn hoofd naar voren en bedankte de oude leraar voor het uiterst leerzame onderhoud. En, brulde hij, ik bied iedereen aan tafel een consumptie aan want mijn zakgeld is nog niet op.
“Tjonge, tjonge dat was me wat, zei een van de jongens. Argéles sur Mer heeft er een Hogere School voor politicologie bij “.
Iedereen begon weer heel hartelijk te lachen. Ook de “professor” begon bijna te dansen van plezier. En……….. nu naar zee voor een heerlijke duik…….
A.R. Girbes sr
© Copyright A.R. Girbes