”Het recht jezelf te verdedigen is onaantastbaar.”
“Hoever mag je gaan om jezelf en je spullen te verdedigen? De laatste tijd worden we steeds vaker geconfronteerd met voorbeelden waarbij het zelfverdedigingsrecht met steeds meer geweld gepaard gaat. Volgens de wet mag een burger echter geen geweld gebruiken op enkele uitzonderingen na. Zo mag een burger, wanneer hij iemand op heterdaad betrapt, de
dader staande houden en hem overdragen aan een opsporingsambtenaar. Daarbij mag gepast geweld gebruikt worden, Ook wanneer iemand wordt aangevallen, mag hij zijn lijf, zijn eerbaarheid en zijn goederen verdedigen (noodweer). Tweede- Kamerleden Laetitia Griffith (VVD) en Jan de Wit (SP), beiden jurist, buigen zich over enkele cases en geven hun mening over het toegepaste geweld in die situaties. Twee begrippen zijn van belang: proportionaliteit en subsidiariteit. “Was het gebruikte geweld gepast? En was er een andere oplossingsmogelijkheid geweest? “ Zegt mevrouw Griffith. De Wit vult aan: “enig geweld is toelaatbaar. Maar je mag niet zomaar een grens overschrijden:”.
Voor zover de mededeling uit het blad “Politiek” van de VVD.
Reeds tal van jaren wordt er over het onderwerp “Jezelf te verdedigen”, op een ONREALISTISCHE manier, in zowel de algemene pers, dagbladen, weekbladen et cetera, gediscussieerd, als wel door zogenaamde ” juridische deskundigen”.
Ik heb de stellige indruk dat onze huidige juristen niet weten waarover zij praten / schrijven als het onderwerp zelfverdediging ter sprake komt. Ik zal ook uitleggen waarom.
Wat is er nu werkelijk aan de hand:
in artikel 4, van de Grondwet van 1963, staat het volgende:
”Allen die zich op het grondgebied van het Rijk bevinden, hebben gelijke aanspraak op bescherming van persoon en goederen.”
De wet (van 1963) was duidelijk en iedere vorm van misverstand was afwezig.
In het wetboek van Strafrecht, de zeventiende druk, en bijgewerkt tot 1 februari 1960, staat in artikel 41 het volgende: “Niet strafbaar is hij die een feit begaat, geboden door noodzakelijke verdediging van eigen of eens anders lijf, eerbaarheid of goed tegen ogenblikkelijke wederrechtelijke aanranding”.
De nu gewijzigde versie van genoemd(e) artikel(en) is in feite een “ontneming” van een recht en door de indieners door die wijziging ,een ontkenning is van dat recht op zelfbescherming. Zelfbescherming, van zowel lijf en goed, is een natuurlijk recht, waarvan niet mag en kan worden afgeweken. In plaats van genoemd artikel is het dogma “Allemaal gelijk”gekomen.( Art.1, van 17 februari 1983 van de Grondwet) “Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen behandeld.”
Artikel 1 van 1983, van de grondwet, is evenwel een onmogelijk artikel, omdat allen, is “een ieder”, is ieder mens, gelijke rechten krijgt bij het betreden van Nederlandse bodem Het artikel vind ik zelfs absurd, oneigenlijk en zelfs kwetsend. De woorden “op welke grond dan ook” is overgenomen door de regering, door een amendement van de communist (wijlen) Bakker: genoemde woorden hebben verstrekkende gevolgen, omdat ook een crimineel, die zich buiten het rechtsbestel plaatst, door middel van een criminele daad, bescherming kan genieten en gelijk gesteld wordt met anderen die géén criminele daad hebben verricht. Het “absolutisme”van “op welke grond dan ook” is belachelijk en zelfs ziekelijk te noemen. Het is, mijns inziens, een vorm repressie van het “Openbaar Ministerie” op de burger.
Waarom is dat absurd?
In elk “Handboek der Psychiatrie” zijn grondbeginselen omschreven, die te maken hebben op het “zich- zelf- zijn, de grondtrekken die daarop betrekking hebben in de relatie tot de ander. Ik citeer:
“Een persoonlijkheid die defensief is en voor zijn rechten durft op te komen én datgene dat hij denkt ook durft te zeggen en verdedigen is een kenmerk door het durven handhaven van eigen levensvormen.” ( Het behoud van het individu)
Dus ook in de psychiatrie is erkenning van eigen levensvormen ondubbelzinnig aanwezig en dat het ( een) individu deze vorm ook mag ( moet) verdedigen.Verdediging van eigen levensvormen, hoe ook genaamd, is niet vervangbaar door ongeacht welke juridische omschrijving dan ook: het is ronduit kletskoek. (met uitzondering van criminele levensvormen en / of milieus) De veroordelingen, door de rechterlijke macht, van verdedigers van redelijke natuurlijke verdediging van eigen levensvormen, is m.i. zuiver politiek links gedogmatiseerd , en aldus “onmiskenbaar” absurd.
A. In het Burgerlijk wetboek, boek 6, Titel 3, Afdeling 1 artikel 162 staat:
-1. Hij die jegens een ander een onrechtmatige daad pleegt, welke hem kan worden toegerekend is verplicht de schade die de ander dientengevolge lijdt, te vergoeden. ( het burgerlijk recht is dus voor iedereen: immers zodra een vreemdeling op Nederlandse bodem komt geldt artikel 1 van de Grondwet en dus dan ook Het Burgerlijk recht, want nu gelden de woorden: op welke grond dan ook)
-2. Als onrechtmatige daad worden aangemerkt een INBREUK OP EEN RECHT en een doen of nalaten in strijd met een wettelijke plicht of wat volgens ongeschreven recht in het maatschappelijke verkeer betaamt, een en ander behoudens de aanwezigheid van een rechtvaardigheidsgrond.
B. In het “Burgerlijk Wetboek”, boek 6, Afdeling 10, artikel 108 sub 1.
“Indien iemand ten gevolge van een gebeurtenis waarvoor de ander jegens hem aansprakelijk is overlijdt, is die ander verplicht tot vergoeding van de schade door het derven van levensonderhoud.”
C. Naast het Burgerlijk Wetboek is er het ontwerp van de Europese grondwet.
In Hoofdstuk 1, Waardigheid: staat in artikel 1. : ”De menselijke waardigheid is onschendbaar. Zij moet worden geëerbiedigd en beschermd.
D. In, de “Universele Verklaring van de Rechten van de Mens”, artikel 3 het volgende:
”Een ieder heeft recht op leven, vrijheid en onschendbaarheid van zijn persoon”. ( “Recht op leven” bestaat niet maar krachtens wet wordt het wel beschermt)
Artikel 5.
Niemand zal onderworpen worden aan folteringen, nog aan wrede, onmenselijke of onterende behandeling of bestraffing.
De onterende behandeling interpreteer ik als volgt: “dat het OM de natuurlijke factoren, zoals driftigheid, impulsiviteit en angst, niet erkent” omdat: Immers: een natuurlijk recht om bij een gewelddadige aanval op “lijf en goed”, gebruik van geweld te maken, er nadien er voor “het slachtoffer”de onterende behandeling komt van een strafproces en het vonnis van de rechtbank, uit een zuiver gedogmatiseerd rechtsproces en mogelijk zelfs politiek gestuurd.
Mijn mening: een samenvatting en “Vrouwe Justitia” luistert mee.
Het menselijk natuurlijk gedrag is een gedrag van het “constante zelfbehoud”. Over de wijze van zelfbehoud is reeds veel geschreven, vooral juristen willen een juridisch sluitende redenering hebben, maar tot op heden is er geen bevredigende oplossing aangedragen en / of gevonden.
Moeder natuur ( de menselijke factoren) laat zich nu eenmaal niet leiden door juridisch, niet haalbare, stellingen. De eis van proportionaliteit ( Gepast geweld) en subsidiariteit ( een andere oplossingsmogelijkheid) is een oneigenlijke eis ( misbruik van een machtspositie) om een juridische interferentie (twee bewegingen die elkaar belemmeren) te overbruggen om tot een sluitend geheel te komen. De menselijke natuur wordt daarbij geheel buiten (het) spel gezet, dat van m.n. het noodzakelijke (reflexen van) zelfbehoud. De gehele natuur – de “Flora en Fauna”-, stoelen op hetzelfde beginsel, namelijk “het (zelf)behoud van de soort/individu. Dat juristen zoiets niet begrijpen is mij een raadsel. Ik ben er van overtuigd dat sensitiviteit, de overgevoeligheid, en de onmacht van juristen om tot een objectief en op natuurlijke basis een oordeel te kunnen vromen. De stelling: ” Het recht jezelf te verdedigen, ongeacht op welke wijze, is onaantastbaar”. Immers: De aanvaller heeft alle rechten van zijn slachtoffer ontnomen door toedoen van het Openbaart ministerie.
Bij de mens is dat een zeer sterk ontwikkeld fenomeen en daar kan niemand omheen en derhalve gerespecteerd dient te worden.
Vooral juristen met een linkse attitude, – het in de bres staan voor de zwakken -, slaan de plank volledig mis, als zij menen dat bij doodsbedreiging een “gepast ( tegen) geweld” als eis kan worden gesteld ( proportionaliteit).
Een persoon die een andere persoon aanvalt met het oogmerk zich te verrijken door middel van roof, doodslag als gevolg van de aanval, zet zich geheel buiten het spel van wat we met elkaar hebben afgesproken.
Als een persoon, die geweld uitoefent, zichzelf BUITEN het maatschappelijk spel/systeem plaatst, heeft die persoon eerder in de tijd een BEWUSTE keus gemaakt om zichzelf buiten de maatschappelijk realiteit te positioneren door een “gekozen deviant gedrag”. Bij het plegen van een daad, MOET een individu, die inbreuk maakt op andermans recht, waardigheid én de onaantastbaarheid van die ander niet heeft erkend, óf de onschendbaarheid van die andere persoon volledig uit het oog verliest, door mogelijk sociaal pathologische omstandigheden, er rekening mee moet houden dat er fysieke tegenstand kan worden geboden dat hem volledig kan overrompelen als gevolg van zijn deviant gedrag. Overigens geldt dit evenwel voor alle geweldsdelicten.
Dr. Trimbos, spreekt over de twee grote beginselen in de strafrechtspraak:
1e. verantwoordelijkheid van de dader. 2e. de wettelijkheid van de straffen. De verantwoordelijkheid van de dader wordt dus als eerste genoemd.
Het O.M. benadrukt deze verantwoordelijkheid van de dader niet in voldoende of niet in redelijke mate. Het slachtoffer wordt door het O.M. op een gelijke juridisch niveau geplaatst als van de dader, en dát is onjuist. Immers, de DADER plaatst zich buiten het juridisch niveau van het slachtoffer vanwege zijn crimineel (deviant) gedrag, ook al is er een factor “ontoerekenbaar”. (de ontoerekeningsvatbaarheid)
De wijze waarop de overrompeling mag geschieden, zoals dat nu wordt verwoord door Laetitia Griffith (VVD) en Jan de Wit (SP), en dat de verdedigende partij eerst moet nadenken over Proportionaliteit en Subsidiariteit, is absoluut absurd. Het is een typisch juridische miskleun en een “Aggiornamento” zonder rekening te houden met uiterste consequenties. Hun standpunt vind ik absoluut super onnozel. Zij zijn ook slachtoffer van de betekenis van de Latijnse woorden “Caeterum cenceo.”( Een herhaaldelijk uitgesproken mening en iedereen geloofd het)
Duidelijk anders is de situatie indien de verdedigende partij, nadat het gevaar volledig is geëlimineerd, zich na dagen na het geweld alsnog van geweld bediend, uit zuivere gevoelens van wraak, een ander ernstig letsel toebrengt. Dan begrijp ik dat proportionaliteit op zijn plaats is. ( Het eigenmachtig handelen: het eigengereidheid)
Dat er in de huidige maatschappij geen wraakgevoelens “mogen zijn”, en deze toch aanwezige wraakgevoelens ook niet mogen worden geuit, is op zich wél wenselijk uit maatschappelijk en bestuurlijk oogpunt gezien, maar onnatuurlijk: de innerlijke beschaving heeft het dus verloren van de natuurlijke behoefde tot vergelding. Hier zou dus wel “proportionaliteit en subsidiariteit” kunnen gelden. De menselijke natuur is ook niet door het OM te leiden. ( Er zijn genoeg voorbeelden die aangeven hoe het huidige beleid van het OM de maatschappelijke verhoudingen deformeren en zelfs maatschappelijk ontwrichtend zijn en zeker niet werkt ten gunste van het imago van het Openbaar Ministerie dat toch een dienstverlenende organisatie moet zijn. En dan te bedenken dat het tweede deel van artikel 41 WbS het volgende zegt: ” Niet strafbaar is de overschrijding van de grenzen van noodzakelijke verdediging, indien zij het onmiddellijke gevolg is geweest van hevige gemoedsbewegingen, door de aanranding veroorzaakt”. ***] Zonder enige fantasie is vast te stellen dat er altijd gemoedsbewegingen zijn en dat de hevigheid van die gemoedsbewegingen er niet toe doet. De eis van het OM van proportionaliteit en/of subsidiariteit is eigenlijk gewoon kletskoek. Door het wijzigen van dit artikel heeft het OM slechts meer macht naar zich toegetrokken en in feite problemen veroorzaakt die zich nu doen gelden. Dat de minister het artikel 41 niet in ere herstelt is een zwakte in angst. ( “Men” spreekt tegenwoordig ook van “eigenrichting”. Dat is evenwel een fantasiewoord van het OM. Het is “eigengerechtigheid”: het “eigenmachtig” handelen. Maar dat heeft NIETS met zelfverdediging te maken).
We moeten heel goed begrijpen dat er mogelijkerwijs levenslange frustraties zijn en dat de levensloop van slachtoffers, buiten hun/haar schuld, geheel anders kan worden dan wat het slachtoffers er zich van had voorgesteld.
Voorbeeld: Als een medisch student zich een beroep als chirurg had voorgesteld en hij wordt overvallen door een stel hangjongeren waarbij geweld moet worden gebruikt om zich te verdedigen en bij de verdediging aan twee vingers ernstig blijvend letsel heeft opgelopen omdat hij heeft nagedacht over proportionaliteit en subsidiariteit, voor hem de toekomst als chirurg niet rooskleurig is Als hij bij zijn zelfverdediging zijn volledige “gevechtscapaciteit” had gebruikt dan had hij geen letsel opgelopen en zijn toekomst veiliggesteld. Het recht jezelf te mogen verdedigen is een natuurlijk recht en daarvan kan en mag niet van worden afgeweken. Als het slachtoffer eerst moet nadenken over “Proportionaliteit of “Subsidiariteit”voordat hij zichzelf moet verdedigen is het slachtoffer bij voorbaat kansloos. De eis, dat bij zelfverdediging aan het slachtoffer wordt gesteld, in die vorm ,zoals dat hierboven is aangegeven, is dan ook absurd en dus onaanvaardbaar.
Juristen, zeker welke bij het OM werken, moeten zich bij het juridisch mogelijke houden en niet op de plaats gaan zitten van moeder natuur. Veel natuurlijke omstandigheden zijn juridisch niet aan elkaar te verbinden. Juristen zouden een beroep moeten doen op ” innerlijke beschaving” en “bescheidenheid”. Zij mogen dan misschien ” de wet kennen en toepassen” maar het blijven doodgewone schepselen die, net als ik dat ben, volledig afhankelijk van moedertje natuur. Iedere verdere zelfvergoding en/of zelf- verering in uitvoering van hun opgedragen planmatige werkuitvoeringsprocedures is ziekelijk en buiten iedere vorm van realiteit. Gelukkig zijn er nu Kamervragen gesteld en aldus zal de wet en attitude van het Openbaar Ministerie ( misschien) veranderen. Ik ben benieuwt hoever Mr. Ivo Opstelten durft te gaan om de eis van de meerderheid in Nederland, in te willigen, dat” Zelfverdediging” een onaantastbaar recht is op elk niveau bij een gewelddadig conflict. Het rechtsgevoel MOET zijn loop hebben. Zelfverdediging is een natuurlijke wijze van “instandhouding”. Geweld heeft als gevolg ook een “mentale beschadiging”.
12 augustus 2012.bijgewerkt op 6 -8-2015.